Beste volgers, lezers en medebloggers, ik heb jullie al eerder aangegeven dat de migratie van een WPXP naar WIN7.1 computer foutloos verliep. Met een uitzondering; dit Weblog. Ik kom er niet in vanaf mijn nieuwe lapper. Alles geprobeerd, het lukt me niet. En dus blijft slechts de gang naar de oude XP over, met elke dag grotere risico’s voor de integriteit van dat systeem. Ik kan verder elk ander blog gewoon benaderen en vullen, Altijdeenmening/NL helaas niet. En dus las ik maar een Time-Out in v.w.b. de publicaties van mijn verhalen en meningen hier. Voor hoe lang? Geen idee. 
De drang naar publicereren zal blijven. Nu gebruik ik ook al de sociale media als Facebook, Twitter en Linkedin o.a. en publiceer het nodige van mijn gespecialiseerde stories al op de blogs over, auto’s, luchtvaart, verzamelen en zo meer. Dus helemaal stil vallen doe ik niet. Al helemaal niet omdat er ook nog zoiets is als een boek dat een keer moet worden afgeschreven en waarbij ik nu ongeveer over de helft van de inhoud ben gekomen. Kortom, het wordt hier ‘even’ stil mensen en mocht u me missen zoek me dan even op via de sociale media of de andere blogs. Waar ik kan zal ik reageren bij de trouwe bloggers die in de loop van de jaren over en weer van veel belangstelling getuigden. 
Bloggen deed ik al een jaar of 8. 9 denk ik. Na het debacle van Web-log.nl begon ik vol enthousiasme opnieuw. Weer een herstart? Ik weet niet of ik dat nu nog op kan/wil brengen. Kortom, zoek me op als je me echt wilt volgen, maar bedenk dat het hier stil valt. Ben ik over twee dagen terug is de oplossing gevonden. Zo niet? Bedankt en tot ziens! Jullie waren en zijn trouwe lurkers….:)
Time-OUT!
Opgeslagen onder Algemeen, Persoonlijke mening
Peperdure hotel-wifi
Wie veel reist of dat heeft gedaan weet ongetwijfeld nog goed dat hotels er een potje van ma(a)k(t)en met hun tarieven voor zaken die je in de evt. koelkast op je kamer vindt en de kosten voor telefoneren. Nu is dat laatste vrijwel verdwenen omdat wij reizigers met de nodige apparatuur onderweg gaan. We moeten overal en nergens bereikbaar zijn of onze mails kunnen checken. Daarom zijn veel hotels omgeschakeld naar een nieuwe bron van ink0msten, wifi! Dat kost in principe voor zo’n instelling relatief weinig geld, maar als je daar dan de hoofdprijs voor rekent is dat toch een stukje extra marge. Zo wordt kennelijk in deze branche gedacht.
Dat, terwijl ketens als McDonalds in staat zijn gratis wifi aan te bieden, net als tankstations of zelfs de Spoorwegen. Ik maakte zelf ooit mee dat een uurtje wifi slechts werd aangeboden tegen een vergoeding van 10 euro per dag. Schandelijk. Andere hotels bieden wifi slechts aan in de hotellobby, waardoor je dan je laptop en evt. spullen die je nodig hebt mee naar beneden moet slepen.
Uit een overzicht dat ik onlangs tegenkwam in het blad ‘Zakenreis’ zag ik dat veel hotels er een potje van maken. De tarieven zijn schuwbarend hoog, men durft zelfs 25 euro per dag te vragen voor deze ‘service’. Voor velen in het zakenleven vermoedelijk geen probleem, ‘de baas betaalt wel’, maar voor iemand die een dagtripje of vakantiereis bekroont met een hotelovernachting, wel erg veel geld. Er zijn ook hotels die alles gewoon gratis aanbieden hoor. Lijkt mij een prima aanbeveling. Vaak zijn dat de wat duurdere hotels, de overnachtingen zijn dan al aan de prijs. Maar toch….Ook bij die hotels die wel een bedrag rekenen zitten jongens in de 5-sterren-categorie. Het overzicht van het magazine beschrijgt slechts hotels in onze grote steden. Neem van mij maar aan dat het ook in het buitenland niet veel anders is. Te vaak meegemaakt. De nieuwe telefoonkosten zijn dus wifikosten geworden. Zou ik dat zelf ook kunnen doorberekenen? Vroeger rekenden we ‘portikosten’ als extraatje op een nota, waarom heb ik niet bedacht dat mijn wifi ook betaald moet worden…
Opgeslagen onder Reismening
Het verdwenen vliegtuig
Natuurlijk zijn we min of meer gewend geraakt aan het feit dat alles wat zich mechanisch voortbeweegt een keer onderwerp kan zijn van een grote crash. Of het nu treinen, bussen, auto’s, motorfietsen, metro’s of trams betreft, er is een moment dat deze dingen iets overkomt waarbij veel gewonden of doden vallen.
Elk jaar verliezen in ons land vele honderden mensen het leven door verkeersongelukken, bij de Duitse buren hebben we het over iets van rond de drie duizend mensen. Mens zoals jij en ik, vandaag in goeden doen, morgen verdwenen. Toch vinden wij mensen het verlies aan mensenlevens door scheepsrampen en vliegtuigongelukken vaak veel traumatischer. Denk maar aan de ramp met de Titanic, een schip dat onzinkbaar werd geacht, maar na de aanvaring met een enkele ijsberg in de koude Atlantische Oceaan ten onder ging.
Als een varende Toren van Babel, vele honderden mensen met zich mee sleurend de diepte van de zee in. Vliegtuigen zijn ook altijd goed voor flink wat slachtoffers en we neigen er naar om daarvan aardig van de leg te raken. Kennelijk omdat we die vliegtuigen toch iets tegen natuurlijks blijven vinden, een mens is niet gemaakt om te vliegen en zo?
Ik heb al eens eerder hier opgebiecht hele mappen vol met vliegtuigcrashes te verzamelen. Juist omdat je dan op basis van de ervaringen met het ene vliegtuig kunt leren bij het andere. Maar dan moet je wel het wrak van die gecrashte machine vinden en nog belangrijker, de ‘zwarte dozen’ vol met vluchtgegevens. In het geval van de onlangs spoorloos verdwenen Boeing 777 van Malaysian Airlines is sprake van een raadsel. Immers, die kist is verdwenen, terwijl hij roichting Peking onderweg was vanuit Kuala Lumpur. De ene theorie na de andere kwam voorbij. Van Aliens in UFO’s tot kapingen. Speculaties die we niet snel kunnen oplossen als we het wrak van die enorme machine niet vinden. Kan best zijn dat als ik dit publiceer die grote machine intussen is gevonden. Maar op het moment van schrijven was dit nog niet zo en bleken alle satellietbeelden van wrakstukken slechts afval van vissersschepen te zijn. So far for intelligence from Space. Radarsystemen die een dergelijk vliegtuig niet opmerkten, verkeerstorens die deze kist kwijt raakten, opsporingsvliegtuigen die niks vinden. Als er weer eens een 777 over mijn huis heen vliegt, op weg naar een of andere verre bestemming mijmer ik best wel eens. Wat als…. Blijft vreemd dat je een dergelijk groot vliegtuig met alles wat zo’n kist aan boord heeft zo maar kwijt kunt raken. Geeft toch aan dat we nog steeds te weinig van onze wereld weten, en de techniek soms ook wat beperkt overkomt in momenten van al dan niet bewust gekozen nood….
Opgeslagen onder Algemeen, Prive-mening, Reismening
Speelklok
Ooit, heel lang geleden alweer, bezochten we het Utrechtse museum ‘Van speelklok tot pierement’. Wat ik me er van herinner is dat ht toen een beetje rommelige toestand was met veel, heel veel geluid uit giga-kermisorgels en zo. Daarna nooit meer de dringende behoefte gehad om er heen te gaan. Uberhaupt heb ik dat al snel met Utrecht als stad, voor een verstokte automobilist als ik ben is he ttoch een beetje een nachtmerrie door de vele lastig te bereiken kleine straatjes.
Maar deze keer, het was een prachtige lentedag, reisden we per trein en dat is voor bezoekers aan de Domstad veruit het beste vervoermiddel om er te komen, mits die rupsen op tijd rijden natuurlijk. Onze bezoekdag was een lenteachtige zaterdag en dan is het aardig druk en gezellig in het Utrechtse. Om allerlei redenen die voor het verhaal van minder belang zijn, besloten we om toch maar eens even naar dat museum ‘van toen’ te gaan en te kijken of het lawaai nu meeviel. Dat deed het.
De schitterende oude kerk waarin dit museum is gevestigd wordt uit en te na benut en je krijgt zo een uitgelezen kans om van piepkleine speeldoosjes tot enorme orgels te bekijken. Met een zeer handig ‘sleutelkaartje’ zijn veel van die werkende museumstukken in hun mooiste vorm, namelijk werkend, te bezichtigen of te beluisteren.
Opvallend hoeveel sommige van die grote muziekmachines van vroeger leken in vorm en uitvoering op de latere CD-spelers. Je moet er even over nadenken maar dan zie je het. Voor hen die tot in de diepste diepten van de geexposeerde zaken willen geraken zijn er rondgangen en wat we daarvan mee kregen tijdens onze eigen zoektochten naar nog meer kennis en cultuur, wordt dit gedaan door bevlogen gidsen. Het museum (nieuwe naam Museum Speelklok) is een aanrader. Het vertelt heel veel over hoe wij mensen door de eeuwen heen muziek hebben gemaakt, ooit begonnen met kerkuurwerken, tot zaken als draaiorgels en automaten. Daarover komt er een speciale expositie aan die op 24 april a.s. haar deuren opent. Vast extra de moeite van een bezoekje waard. Met de museumjaarkaart heb je hier gratis toegang. U vindt het museum aan de Steenweg 6 in Utrecht en dat is vlakbij de Oude gracht. Utrecht kent daarnaast trouwens nog een paar musea die de moeite waard zijn. Wellicht ook eens een treinreisje aan wagen?
Opgeslagen onder Algemeen, Culturele mening
Bewust gewacht
Onlangs besloten we dat het tijd was voor een nieuwe huisbewoner in onze familie. Onze Patser was intussen alweer zes maanden geleden naar de grote dierenhemel verhuisd en zijn nog steeds actieve zus liep vanaf dat moment te gillen en te zoeken in ons en haar huis. Kennelijk krijgt zo’n dier dan na afloop van zo’n tragisch afscheid ook nog iets van een poezenziel extra in haar karakter want ze vertoonde ineens gedrag dat we vooral van haar broer hadden leren kennen, maar dat haar voordien vreemd was. Vanuit ons menselijk denken bedachten we dus dat ze wel ‘eenzaam’ moest zijn. Toen ze ooit samen bij ons binnenstapten hadden we hier al een hond en een poes rondlopen, met zijn vieren werd het heel gezellig. Maar zij bleef als laatste van die groep over en dat was best vreemd denk ik.
We zijn nu ook niet zo dat we meteen een vervanger voor de geweldige kater die onze Patser was in huis haalden. Eerst even door dat vervelende gevoel heen dat ‘hij’ er niet meer was. Maar onlangs was het door allerlei omstandigheden weer mogelijk om aan een kitten te komen. Blogvriendin Bettina had in haar huis met dank aan de ooit op Marktplaats gekochte poes een nestje cadeau (..) gekregen en in onze familie bestond een grote behoefte. Dat werd dus afspreken, en opties nemen.
Twee van die kleine wurmen zouden onze kant op komen, een daarvan was voor ons zelf bedoeld. De kleine zwarte, toen nog als poes bestempeld. Onlangs mochten we ze halen. Geweldige ervaring. Prachtig gezin, lieve omgeving en een ‘plaat van een moederpoes’. Kermend gingen beide reizers in hun desbetreffende reismeubilair. Tijdens de rit naar huis hielden ze mekaar bezig met hun gejammer. Na afzetten van nummer 1, intussen Lucky genoemd, namen we onze zwarte minipoes mee naar huis.
Daar aangekomen was zij/hij meteen thuis. Kermde, liep rond alsof hij nog nooit ergens anders is geweest en sliep vrijwel meteen op schoot een deel van de klok rond. De sfeer is goed, de relatie prima en de lach steeds op onze gezichten. De nieuwe zwarte medebewoner is geen saaie pier. Hij bedenkt van alles en is heel erg nieuwsgierig naar omgang met dat enorme poezenbeest dat hier rondloopt met schoteltjes van verwarde angst. Want dat ‘enorme monster dat hier nu rondloopt’ maakt haar, toch de poes met de oudste rechten, onzeker. En toch komen ze centimeter voor centimeter dichter bij elkaar. Dat komt vast nog wel een keer goed. De kleine urk heeft zijn eerste bezoek aan de dierenarts achter zich. Injecties tegen poezenziekte, ontwormingskuur, vlooienbehandeling (nergens voor nodig, had er geen een) en een chipje. Ook bleek het een katertje te zijn. Kijk, dat kan helemaal niet meer stuk. En zo is ons gezin weer even wat completer dan het daarvoor was. Wat een liefde krijg je van die diertjes. Vertederend! Zou het daardoor komen dat we deze broeder nu zo verwennen? Zal best, maar als het kan moet je dat doen. Verdienen ze!
Opgeslagen onder Algemeen, Persoonlijke mening
Vlees en het milieu
Wat zijn wij mensen toch een wonderlijke wezens soms. We zijn zo gretig in ons voedselgedrag (bewust gekozen term) dat we het eten van vlees meer zien als een soort industrieel toegevoegd onderdeel van onze eigen eetketen. We zien zelden de dieren achter al die lekkere lapjes of bouten, het vlees ligt net als de groenten en het fruit bij de super of bio-winkel. Kant en klaar, mooi verpakt en ook nog eens vers tot over drie weken. Hoe die industrie eigenlijk werkt is iets waar we het liefst niet te veel over na willen denken. Het gaat om vlees, om vis, om pluimvee. Vast niet over onze katten en honden waar we uiteraard en terecht zielsveel van houden.
Helaas blijkt al jaren dat er veel mis is in de sector die moet zorgen voor onze gevulde magen. Overvolle stallen, veel leed bij het slachtvee, vermenging van varkens, rund en paardenvlees, kortom achter de schermen van de vleesverwerkende industrie gaat veel ellende schuil.
Alternatieven zijn er wel, maar veelal weinig smakelijk of aantrekkelijk. Natuurlijk zou je je leven lang pannekoeken kunnen eten of alleen maar groenvoer, maar dat gaat je snel vervelen. Zelf ben ik best wel eens te porren voor een vleesloos dagje, omdat ik denk daarmee toch een beest iets langer in leven te kunnen houden. Aan het milieu denk ik daarbij niet zo. Er bestaan prima vleesvervangers. Van redelijk lekker en vergelijkbaar met zacht of mals vlees, maar ook de nodige troep. Rubberachtig van vorm of struktuur en taai als een tennisbal. Toch zou je met een beetje fantasie wel een dagje vleesloos kunnen doorbrengen. Net als je best zonder alcohol zou kunnen en zeker zonder roken. Vraagt een beetje aandacht, discipline en iets meer aandacht voor wat je kookt of eet. Beter voor de lijn ook vaak. Je ziet zelden dikke vegetariers… Zou alleen daarom al een overweging waard moeten zijn er eens mee bezig te gaan. Niet zo heel fanatiek natuurlijk, maar gewoon een beetje. Vlees is lekker, kip heerlijk, vis vaak heel bijzonder, dus daar krijg je het zwaar. Maar misschien moeten we er ook gewoon aan wennen. Niet om het milieu, niet om die veeboeren, maar alleen maar om die dieren. Krijgen ze het toch wellicht n e t een stukje beter….Maar als blijkt dat de groene of milieubeweging er nu met dit persoonlijke advies vandoor gaat, haak ik alsnog weer af en koop gewoon een lekker schnitzeltje hoor. Het moet niet al te politiek worden uitgebuit…
Opgeslagen onder Algemeen, Persoonlijke mening, Politieke mening
Als alles tegen lijkt te zitten…..
Een paar blogjes geleden maakte ik al melding van de van ‘boven opgelegde behoefte’ om het oude WP-computersysteem te vervangen door een nieuwere vorm van communiceren die veiliger zou zijn omdat meneer Windows zelf er achter zou blijven staan. Na ampel overleg met de thuisbasis, naaste familie en vrienden besloot ik mee te gaan met de stroom en een nieuwe PC te bestellen. Waarom een PC? Nou ik tik nogal hard en mijn vingers hebben echte toesten nodig om al dat geweld te verwerken als ik eenmaal bezig ben met schrijven.
De nieuwe computer kostte me een rib uit het oudere jonge lijf, maar dan had je ook wat. Zelfs een nieuw toetsenbord. Het ding stond er al snel, het internet een fraaie bron voor dit soort handel. De officiele importeur van het gekozen merk maakte werk van die levering, het moet gesteld. Zoonlief hielp me zeer geduldig met de installatie van alle mij bekende software en links. Het oogde prachtig. Toen hij vertrok was ik niet alleen een PC, maar ook een HD scherm, kabels en nieuwe sofftware rijker. De rib uit het lijf die dit alles kostte maakte dat ik vond dat het nieuwe ding ook echt goed op zijn plek moest staan, dus ik richtte mijn kantoorwerkplek even extra netjes in. Na het diner nog even kijken naar die nieuwe software en de inrichting, opdat ik morgen… Ik drukte de startknop in….niks! Nog een keer, weer niks. Raar, wat was er loos….alleen een wit knipperend streepje op dat fraaie brede HD-scherm werd mijn deel. Nog een keer geprobeerd, zelfde resultaat. Scherm meldde zich telkens, de PC niet. Helpdesk bellen van het computerbedrijf. Keurig nette meneer. ‘Maakt u maar even de kast open, kijken we samen of de stekkers goed aangesloten zitten…’ Dat deed ik, trillende handen, maar toch. Alles was spic-en-span daar binnen. Geen stekker los. ‘Tja….dan is het vermoedelijk een harddisk-crash, kan gebeuren meneer. Stuurt u hem maar terug, krijgt u een nieuwe…’. Overdonderd werkte ik in omgekeerde volgorde alles weer terug naar af. Na uuuuren stond de nieuwe PC weer in in kartonnen huisje naast me op de vloer en was de oude PC weer prominent in beeld. Omdat ik toch moest wachten op een ‘retoursticker’ van de fabrikant om de nu zo waardeloze pc terug te sturen, kreeg ik bedenktijd.
Samen met zoonlief (die veel meer verstand van dit zoort dingen heeft dan ik zelf)bedachten we daarom in de tussen liggende dagen een list. Waarom niet gewoon de laptop (heel modern, snel en weinig gebruikt) aangesloten met zijn vergelijkbare software als die nieuwe PC? Zo gezegd zo gedaan. Werkte prachtig. Met een uitzondering. De software voor het maken van deze juist deze blogs wil niet inloggen op de laptop. Onder geen beding. Weer uren aan besteed, WordPress werkt niet mee, ik kom met de nieuwe computer niet in mijn bestanden. Alle andere blogs doen het gewoon wel, voor mijn mening hier moet ik op de oude PC aan de slag. Zelfs reacties bij andere bloggers zijn niet mogelijk, of ik moet daar mijn facebook-of Twitteraccount aan koppelen. Voorlopig mag ik hopen, want het is wel wat onhandig allemaal… En dan die kleine toetsjes op die laptop. Schijnt ook een oplossing voor te bestaan. Los toetsenbord koppelen. Nou ja, ik houd u op de hoogte. Maar mocht het stil worden ligt het niet aan gebrek inspiratie, maar vooral aan het niet verbonden kunnen raken. Weet u dat alvast….
Opgeslagen onder Persoonlijke mening
Het wezen van Europa
Nadat we net de Gemeenteraadsverkiezingen hebben verwerkt, komt binnenkort de Europese variant op ons af. Voor veel mensen een extra reden om niet te gaan stemmen. Die emotie snap ik trouwens eerder dan wegblijven voor lokale keuzes maken. Europa is voor ons Nederlanders tegenwoordig toch vooral een bureaucratisch geheel, waar mensen in het daar functionerende parlement terechtkomen die in Den Haag ofwel zo zijn uitgediend dat ze niet meer aan de bak komen en toch nog een vet betaalde baan moeten hebben om ze van de straat te houden. Dat vet betaalde karakter van die baan is vele Nederlanders een doorn in het oog. Ook voor mij. Ik zie er weinig nut in eerlijk gezegd. Temeer omdat Europa in tijden van crisis bijna niet in staat bleek om haar eigen financiële broek op te houden. Het is aan de Duitsers te danken dat de boel overeind bleef en dat de financiële infusen in vrijwel alle Zuid-Europese landen nog steeds Euro’s Made in Germany in de bloedbanen van de economie van die landen injecteren.
Bij de crisis in Oekraïne bleek dat Europa politiek ook een dom spel speelt. Het verleidt sommigen om de revolutie te prediken, maar als er dan een felle en voorspelbare reactie uit (in dit geval) Moskou komt, blijkt Europa een tandenloze tijger. Europa is dus vooral een idee, het is een economische eenheid en de politieke conditie van dat geheel is niet zoveel meer dan een federatie van volken die geen oorlog meer willen maar winst maken. Op zich een prima gedachte en wellicht daarom alleen al een reden om het hele verhaal overeind te houden. Tenslotte kenden we de afgelopen 69 jaren geen echte oorlogen meer binnen ons deel van de wereld, maar dan moet ik me uiteraard beperken tot de oude lidstaten van de EU, waartoe ook Nederland behoorde.
Uitbreiding met landen uit het vroegere Oostblok was op zijn zachtst uitgedrukt niet zo verstandig. Oekraïne is naar mijn onbescheiden mening geen echt Europees land als we kijken naar de mentaliteit en complexe bevolkingssamenstelling. Samenwerken prima, lidmaatschap nee. Maar dat zal men in Brussel niet willen accepteren. Uitbreiding zorgt ook voor meer macht. Denkt men…. Een land als Turkije staat ook nog op de rol, lijkt me een zeer onverstandig besluit. Het is de ergste dictatuur in onze omgeving van dit moment en dat past zeker niet bij de liberale gedachten die wij in Europa intussen koesteren over een open en eerlijke samenleving waarin plaats is voor iedereen. Ook voor mensen met een compleet van de onze afwijkend geloof of cultuur. Als je zo redeneert, moet je ook Wit-Rusland of zelfs het Rusland van Poetin aan laten sluiten. Zouden we dat overwegen? Echt? Tja, dan maken we wellicht kans om tenminste met een leger van enige omvang indruk te maken op agressors in de wereld die uit zijn op werelddominantie. Maar ik vrees dat ik nu een brug te ver heb gebouwd. Dus kiezen we binnenkort gewoon weer voor de banenmachine die in elk land zorgt voor een onderdak van al die politici die in eigen land geen kans meer maken op een kieslijst. Of is dat nu al te cynisch??
Opgeslagen onder Culturele mening, Politieke mening
Bloot gewoon?
Als we de mens eens vergelijken met de dieren valt al snel een groot verschil in gedrag op. Wij kleden ons aan alsof we bang zijn ook maar iets te moeten laten zien aan andere mensen die daar niets mee te maken hebben, waar de meeste diersoorten gewoon in hun blote bast van geboorte tot dood rond hobbelen op deze aarde. Nu hebben veel dieren van nature een soort vacht, die beschermt tegen warme of kou. Maar wij mensen verschillen natuurlijk ook nogal in ons denkpatroon van de dieren. Wij hebben vanaf de geboorte iets meegekregen van onze voorouders, namelijk schaamte. Het eigen lijf is bloot kwetsbaar, we schamen ons voor bepaalde onderdelen aan dat lijf en dus verbinden we daaraan de in de cultuur vervatte verplichting het helemaal of op specifieke onderdelen extra te verbergen.
Daarom ook voelen we ons soms besmuikt als we in sauna of bijvoorbeeld op het strand helemaal bloot zouden moeten verkeren. Veel van dit gevoel is ons opgelegd door cultuur of aangehangen geloof. En omdat vooral die zaken met elkaar vermengd zijn geraakt gedragen we ons allemaal zodanig dat het algemeen aanvaard is en niemand het in zijn bolle schedel haalt om bijvoorbeeld compleet bloot over een drukke straat heen te gaan rennen. Toch is dat bloot zijn een meer dan natuurlijke toestand. We komen zo ter wereld en in sommige culturen (vaak niet de westerse of door andere culturen aangestuurde) blijft men het hele leven naakt omdat dit domweg een uiting van schoonheid is en kleding een gruwel. Veel van die volken vonden we vroeger o.a. in de Stille Oceaan op de vele eilandrijken daar en de eerste westerse ontdekkingsreizigers vielen zowat van hun geloof toen ze de meest schitterende mensen compleet bloot zagen rondlopen en daarbij ook nog eens gelukkig bleken of in Europese ogen, schaamteloos. Erotiek speelde uiteraard een rol en doet dit nog steeds. Vooral de christelijke predikers verbonden die zaken dan ook met elkaar, bloot leidt tot onkuisheid en dat weer tot zonde en daarom moesten de kleertjes aan en de handen boven de lakens.
In de kunstgeschiedenis is veel terug te vinden van ons denken op dit punt. Door de eeuwen heen. Met soms een periode van grote openheid op blootgebied en die periode dan weer afgelost door een periode van even grote preutsheid. Dictaten uit Rome of anderszins maakten dat we dan weer terug gingen naar de complete lichaamsbedekking. Grappig is ook hoe we vroeger aankeken tegen badmode. Ging men aan het begin van de vorige eeuw te water, was dit in een soort jurk of hansop die alles bedekte behalve de handen en de voeten of het gezicht. Een eeuw later lagen we bloot te spartelen in de golven en genoten alsof we in het Paradijs verkeerden. Bloot als richtlijn voor hoe ver onze cultuur is gevorderd? Of is het juist omgekeerd evenredig? Hoe minder bloot hoe ‘groter’ de beschaving? Het blijft een wonderlijk fenomeen. Al groeit het aantal FKK stranden gestaag en zijn nudistencampings ook voor gezinnen met kleine kinderen tegenwoordig machtig aantrekkelijk en ook populair. Zal ik dan voortaan in de sauna ook maar eens mijn zwembroek uittrekken? Moet ik nog even over nadenken, maar wie weet……
Opgeslagen onder Culturele mening, Erotische mening
Mompelen
De nieuwe metro bracht ons comfortabel en snel richting onze bestemming voor deze dag, het Amsterdamse Centraal Station. Op een van de bovengrondse haltes stapte een morsig mannetje in. Ongeschoren, vuil jack, wonderlijke grijs gemeleerde broek van een dikke bijna wollen stof en afgetrapte sportschoenen. In zijn handen droeg hij twee plastic zakken. Een gebit had hij niet (meer), hij had daardoor een beetje wonderlijk uiterlijk met invallende wangen als hij zijn mond bewoog. De man plofte naast een mooie Indiase jonge dame neer, die niet op of om keek en bezig bleef met haar Smartphone. De man begon te praten. Tegen niemand in het bijzonder, of wellicht juist wel, maar dan zagen wij zijn gezelschap in ieder geval niet. Het was meer gemompel. Met af en toe een herkenbaar woord. Bij elke tussenstop die de metro maakte stond hij even op. Keek in het rond en ging dan weer mompelend zitten.
Zijn ogen schoten schichtig langs de mensen in de wagon van het OV-systeem laten gaan. Niet ver voor het Amstel Station vroeg hij ineens aan de mensen om hem heen of deze halte misschien ‘het Centraal Station’ was. ‘Nee hoor, dat is nog een paar haltes verder’ kreeg hij als antwoord. De vraag op zich was grappig, want in die nieuwe metrostellen van het GVB staat de naam van het station waar de metro heen rijdt door middel van digitale schermen aangegeven in het formaat 60x60cm, recht tegenover ongeveer elke zitbank. Daarnaast roept men de bestemming en volgende station ook nog eens om. ‘Volgende stop…Amstel Station, deze trein rijdt naar Centraal Station’ en dat nog eens in drie talen ook. De man mompelde onverstaanbaar verder. De jonge dame naast hem was een half metertje opgeschoven, kennelijk was er nog iets wat hem typeerde, zijn geur. Toen de trein stopte aan het perron van het Amstel Station en de deuren zich openden stapte de man alsnog uit. Kennelijk waren de stemmen waarmee hij converseerde sterker dan de realiteit. Hij slofte langs de metro richting uitgang. Keek niet op of om, maar praatte maar door…Zijn geur bleef nog een paar haltes hangen in de metro. Was verdwenen toen wij ook uitstapten. Soms heeft Onze Lieve Heer wonderlijke kostgangers….
Opgeslagen onder Verhalen zonder mening
altijdeenmening 